اسلام در لغت به معنای تسلیم بودن و گردن نهادن است.
در شرع، اعمال ظاهری را اسلام میگویند، و به معنای تسلیم شدن در برابر خداوند به وسیلۀ توحید و گردن نهادن در برابر او با طاعات و پاک بودن از شرک است.
﴿إِنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلَامُ﴾
(همانا دین [حقیقی] نزد الله همان اسلام است.)
توحید به طور کلی بر سه بخش است:
یعنی یگانه دانستن خدا در کارهای وی از جمله آفرینش و روزی دادن و تدبیر و زنده گرداندن و میراندن. مشرکان به این توحید اقرار داشتند اما این اقرار هیچ سودی برایشان نداشت و باعث ورود آنان به اسلام نشد.
یعنی خدا را به یگانگی بپرستید، و هیچ چیز را با او در عبادت شریک نگردانید. این همان توحیدی است که تمام پیامبران به خاطر آن مبعوث شدهاند. اساس توحید، یگانه ساختن الله در عبادت و بیزاری از هر معبودی جز الله است.
معنای توحید اسماء و صفات این است که الله را به نام و صفتی بخوانیم که خود بر خود نهاده، یا پیامبرش وی را به آن نام و صفت خوانده، بدون تحریف، تأویل، بیان چگونگی یا تمثیل.
معنای «لا اله الا الله»: «معبودی به حق نیست جز الله.» این سخن شامل نفی و اثبات است: نفی شایستگی عبادت برای غیر خدا، و اثبات آن تنها برای خدا.
معنای «محمد رسول الله»: تصدیق قطعی و از صمیم قلب همراه با گفتار زبانی دربارۀ این حقیقت است که: محمد بنده و فرستادۀ الله به سوی همۀ انسانها و جنیان است. این مستلزم اطاعت از او، تصدیق اخبار او، و دوری از منهیات اوست.
عبادت نامی است جامع که همۀ گفتارها و کردارهای آشکار و پنهان را که باعث خشنودی خداوند متعال است در بر میگیرد.
عبادت انواع بسیاری دارد، از جمله: دعا، ترس، امید، توکل، رغبت (اشتیاق)، رهبت (هراس)، قربانی، نذر، رکوع، سجود، طواف، سوگند، خشیت، خشوع، استعانت، استغاثه و دیگر انواع.